Fízome beber de la so calabaza y, un pocoñín
dempués, llevóme a la so cabaña, nun fondigonín
del llanu. Sacaba l'agua -perbueno- d'un furacu
natural, mui fondu, enriba d'elli ficiere un tornu
una migaya toscu pero eficaz.
Esti home falaba poco. Ye la zuna de los solitarios,
pero sentílu que taba seguru de sí y enfotáu nesta
seguridá. Yera bien sorprendente nesti país ensin
nada. Nun vivía nuna cabañuca, facíalo nuna casa
de piedra, onde s'amosaba a les clares, como col
so esfuerciu foi arremendando la ruina qu'atopó
en cuantes que llegó. El teyáu yera, de xuru,
sólidu y estancu. El vientu al golpiar contra les
teyes facía'l mesmu ruxíu de la mar nes playes.
La casa taba bien curiosa, la cacía llimpia, el suelu
de madera barríu, el so fusil engrasuñáu, el caldu...
No hay comentarios:
Publicar un comentario